Her toplumun kendine has olan gelenekleri et ve tırnak gibi birbirlerinden ayrılmaz birer parçasıdırlar. Çok azı unutulmuşsa da büyük çoğunluğu, insanlık yaşadıkça onlarla yaşanır ve yaşatılır. İnsanoğlunun dertleri çoğaldıkça, geçim sıkıntısı onları bunalttıkça ve birde zamanlarını tv lerin karşısında harcadıkça bu güzelim geleneklerimiz yok olmaya aday gibi gözükmektedir.

Herhangi bir iş için evdeki veya itimât edilip, güvenilen büyüklere danışmak adettendi. Köy odalarında veya misafirliklerde olsun daima büyükler baş köşede, ondan sonra büyükten küçüğe doğru kapıya kadar sıralama olurdu.


Kadınlarımızın gençleri yani gelinleri ve kızları, misafir erkeklerin ellerine varma adıyla hoş geldin deme adetlerini hep sürdürürlerdi. Hoş geldin diyecek olan kadın erkeğin karşısına kadar gelerek hafiften eğilir, sağ elinin avuç içini açar ve "elini öpeyim, hoş geldin" diyerek geri geri gider. Erkeklerin yanlarında pek konuşmazlar. Altmışlı yılların sonuna kadar kadınlarımızın ağız veya burunlarına kadar çektikleri yaşmakları vardı. Yaşlılarında daima belde kuşak, başta da fes veya cemberlerinin üzerinden başı simit gibi saran çelgirleri bulunurdu. Herhangi bir yolda veya suya gidiş ve gelişlerde erkeklerin önü kesilmez beklenirdi. Genç erkek ve gelinler, anne o kadar değilse bile, babaların dedelerin yanında çocuklarını hiç kucaklarına alamazlar, çocuklarına bir şey diyemezler ve onlarla oynayamazlardı.

Daha nicelerini yazamadığımız bu ve buna benzer adet ve törelerimiz, şimdilerde bizlere komik ve değersiz gibi gelebilir. Bunlar bir gelenekten ibaret oldukları için, öyle görüp öyle yaptıklarından dolayı kınanmamalıdır. O zamanların ortamları öyleymiş, anlayış ve imkanlar öylesini gerektiriyormuş. Onlar alaya alınıp gülünülse bile, onlar bizlerin atalarıdırlar. Bizler gülleri dikenleriyle sevenlerdeniz...
 
                                                                  Bekir ÇELİK...